สตรีในชุดคลุมสีดำ ตรวจพบการเคลื่อนไหวในตึกร้างที่องค์รัชทายาทและซานหลางซ่อนตัวอยู่ นางหมายจะโจมตีด้วยพลังเวท แต่หนานเฟิงกลับออกมาจากอีกฝั่งถนน สกัดกั้นและชักนำทั้งคู่ให้ติดตามเขาออกไปห่างจากจุดซ่อนตัวขององค์รัชทายาท
องค์รัชทายาท ซานหลาง และอาเจาคนนำทาง ผู้รอดพ้นจากการโจมตี ได้เดินทางเข้าวังหลวงเพื่อค้นหาหญ้าหอมในอุทยาน เมื่อเข้าไปในวังก็ได้พบกับเด็กหนุ่มและพ่อค้าอีกสามคนที่ร้อนใจ ลอบหลบหนีจากฝูเหยา หมายจะมาช่วยค้นหาหญ้าหอม ซานหลางเจอหญ้าหอมแล้ว แขานำใบมันมาประคบปากแผลที่แขนขององค์รัชทายาท เมื่อหญ้าหอมแตะกับบาดแผลก็ดูดซับพิษและสมานแผลได้อย่างรวดเร็ว
อาเจาชูหญ้าหอมขึ้นมาจากอีกฟากของอุทยาน พวกพ่อค้าจึงรีบไปเก็บหญ้าหอมกันด้วยความลิงโลดใจ หวังจะนำไปขายให้ได้ราคา แต่ขณะที่กำลังจะเก็บก็มีเสียงหนึ่งโอดโอยดังลั่นขึ้นมาจากพื้นดิน ทั้งหมดชะงักเท้า มองไปเห็นเพียงใบหน้าคนส่วนของร่างกายหายละลายไปกับพื้นดินแล้ว ใบหน้านั้นเล่าว่าตนเป็นพ่อค้าเช่นกัน เมื่อห้าสิบหกสิบปีก่อน เขาผ่านทางมาและถูกจับฝังเป็นปุ๋ยให้กับหญ้าหอม องค์รัชทายาทมองที่แขนของตนเองอย่างรู้สึกไม่ดี ซานหลางกล่าวปลอบทันที “วางใจเถอะ หญ้าหอมของท่านไม่ได้มาจากที่ตรงนี้”
ใบหน้านั้นพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้คนเข้ามาใกล้ตน “หนึ่งคนในหมู่พวกเจ้า ข้าเคยเจอเมื่อห้าสิบปีก่อน” องค์รัชทายาทชะงักและบังเกิดความสงสัยในคำพูดนั้น แต่ก็ระวังตนเองและห้ามทุกคนเข้าไปใกล้ พ่อค้าคนหนึ่งในขบวนยังเกิดความอยากได้หญ้าหอม จึงขยับกายหมายจะไปเด็ดหญ้าหอม แต่เพียงแค่ละออกจากพื้นที่ยืนหยู่ ใบหน้าฝังดินก็ส่งลิ้นยาวเฟื้อย ฉกเข้าไปดูดกินที่ใบหู พ่อค้าล้มลงสิ้นใจทันที
องค์รัชทายาทพุ่งทะยานไปหมายจะทำลายใบหน้าปีศาจนั้น กลับมีกระบองเขี้ยวหมาป่าเหวี่ยงมาขวางทาง พร้อมกับการปรากฎตัวของแม่ทัพและนักรบป้านเยว่ ทั้งหมดร่างสูงใหญ่ ดุดัน แม่ทัพสั่งทหารให้คุมตัวทุกคนออกไป ใบหน้าผีเอ่ยทวงความดีความชอบจากแม่ทัพที่เขาช่วยรั้งคณะเดินทางนี้ไว้ แม่ทัพรำคาญจึงเหวี่ยงกระบองเขี้ยวหมาป่าในมือ ทำลายใบหน้าผีจนเละกระจัดกระจาย
แม่ทัพป้านเยว่คุมตัวทุกคนมาที่หลุมนักโทษ เสาด้านบนมีร่างหนึ่งถูกจับแขวน แม่ทัพป้านเยว่ส่งเสียงกึกก้องลงไปที่ก้นหลุม ปรากฎเสียงตอบรับจากก้นหลุมอย่างไม่อาจคาดเดาจำนวนของอสูรและวิญญาณเหล่านั้นได้ แม่ทัพออกคำสั่งให้นักรบจับพ่อค้าโยนลงหลุมนั้นสองสามคน อาเจากลับวิ่งออกมาเอาหัวพุ่งขนแม่ทัพแต่ไม่สำเร็จ ถูกจับโยนลงหลุมนั้นเป็นคนแรก นักรบป้านเยว่จับตัวเด็กหนุ่มในกลุ่มพ่อค้าขึ้น แต่ก่อนจะทันได้โยนลงหลุม องค์รัชทายาทส่งภาษาป้านเยว่ออกมา ทำให้แม่ทัพสนใจและชะงัก ซักถาม องค์รัชยาทเกลี้ยกล่อมให้แม่ทัพปล่อยตัวคนที่ถูกจับ แต่ตรงปากหลุมซานหลางกลับกระโดดลงไปแล้ว “ข้าจากไปเดี๋ยวเดียวเท่านั้น” รั่วเหยียพุ่งออกไปจากข้อมือองค์รัชทายาทและกลับขึ้นมาอย่างเดียวดาย มันแตะไม่โดนแม้แต่ชายเสื้อของซานหลางด้วยซ้ำ องค์รัชทายาทตะโกนลงไปว่า “ซานหลาง!!!”
บทความที่เกี่ยวข้อง
